VERRIJKINGSWEEK EXPO 2021
Angst
Angst is een gevoel wat ik niet begrijp,
Een gevoel waar ik niet vanaf kom en met het idee dat ik telkens misgrijp.
Het zit tussen je oren wordt mij al 8 jaar verteld,
Maar hoe ik er vanaf kom is nooit vermeld.
Van de bezoeken bij de huisarts werd ik niks wijzer,
Dan zoek je zelf maar naar antwoord, misschien heb ik een tekort aan ijzer.
Zet je glimlach op er is niks aan de hand,
Maar zodra ik alleen ben staat mijn hart in brand.
Het idee dat niemand begrijpt hoe ik mij voel,
Vandaar dat ik praten over mijn angst liever doorspoel.
Ze denken vast dat het nep is of dat ik mij aanstel,
Dat is wat ik tegen mezelf vertel.
Het frustreert mij dat ik niet weet wat er is,
Waarom voel ik mij zo is dit echt wel een stoornis.
Ben ik wel gezond kunnen de hartkloppingen echt geen kwaad,
Ze sturen je vast niet weg toch als ze weten als iemand dood gaat.
Continue voel ik angst in mijn lichaam,
Afgelopen maanden is het vertrouwen flink bergafwaarts gegaan.
Hartkloppingen, benauwdheid, spanningen en verdriet,
Pijn in mijn lichaam niemand die het ziet.
Slapeloze nachten elke keer weer,
Ik wil dat het stop ik kan het niet meer.
Ik heb dit beeld gemaakt. Ik ben zelf ontzettend gek op knutselen en heb hier zodra ik het pakket van jullie had gekregen mee begonnen.
Hartkloppingen, benauwdheid, spanningen en verdriet,
Pijn in mijn lichaam niemand die het ziet.
Slapeloze nachten elke keer weer,
Ik wil dat het stop ik kan het niet meer.
Eén van de mooiste ervaringen van mijn leven
“Jim niet schrikken”, dat is wat me moeder tegen me zei aan de telefoon toen ik zes jaar geleden onderweg was naar haar om een hapje te eten. We weten allemaal wel dat deze zin niet bevorderend is voor het ontnemen van stress. “Mam, wat is er aan de hand?” zeg het nou maar. Na vijf seconden stilte kreeg ik te horen de er ‘vandaag’ een speciale gast mee zou eten…
Mijn vader, mijn vader at die dag met ons mee. Rennend vanaf de bushalte naar mijn moeders huis (mijn huis), met tranen in mijn ogen, zwetend van de spanning en de stress, trillende handen en vol ongeloof, was dit de langste run die ik ooit van mijn leven heb gemaakt en dat is het nog altijd, ook na mijn topprestatie van 38,5 km. Het bloed werd uit mijn benen gepompt bij aankomst en er viel nog moeilijk op mijn benen te staan… twee minuten duurde het maar liefst van de halte naar huis.
Ik was twee jaar toen ik in Turkije woonde en was vier toen ik weer terug ging naar Nederland met mijn moeder. In mijn vijfde levensjaar zijn mijn ouders gescheiden. Mams in Nederland en paps in Turkije. Ik had het nog niet zo door, of ik weet niet meer zo goed dat ik door had wat er allemaal gebeurde. Natuurlijk weet ik nog dat ik mijn vader eerst elke dag zag, bij mijn ouders in bed kroop als het weer een keihard onweerde, hij elke dag moest controleren op schorpioenen in mijn bed, maar ik weet niet meer wat het met mij als kind heeft gedaan. Ineens zag ik hem nog maar één keer per jaar, soms wel eens twee en als ik ‘echt geluk’ had drie keer. Ik had de privilege om soms drie keer in een jaar op ‘vakantie’ te gaan, maar ik had deze privilege liever ingeruild voor mijn vader.
Naarmate ik ouder werd en steeds meer haat begon te creëren naar een man die mijn leven had vernielt, mij in de steek had gelaten als eveneens mijn moeder, wenste ik deze man de dood in, tot mijn grootste spijt bleek later. Maar in deze roerige tijd zag ik hem steeds minder tot een keer dat mijn bezoek zo uit de hand liep, dat we elkaar niet meer spraken en zagen. Jaar in jaar uit ging voorbij tot dat ene telefoontje van mijn moeder. “Jim niet schrikken”, dit was nog maar het begin van de hereniging met mijn twee broertjes en mijn vader die in Nederland kwamen wonen.
WEEK OPDRACHTEN
Deze tekening is van een zonnenstraaltje. Veel mensen die mij voor het eerst ontmoeten zien mij als zodanig. Dit is alleen vaak niet echt het geval aangezien ik juist vaak helemaal niet zo blij ben, alleen kan ik het goed verbergen wanneer het nodig is
Ik weet niet waar ik moet beginnen. Bij mijn eerste levensjaar of bij mijn eerste problemen. Wat zijn eigenlijk je eerste problemen. De kleine of de grote? De problemen die de meeste impact op je hebben of juist niet. Ik had eigenlijk nooit problemen; ik had een hele fijne jeugd, ik maakte plezier, ik had vrienden en vriendinnen, een fijne familie en nog zoveel meer. Ik kreeg ook veel bijzondere kansen zoals, vaak mee mogen en kunnen gaan op vakanties met mijn scholen. Ik had in die zin vaak geluk. Ik voelde me ook gelukkig. Soms vraag ik me af ben ik dat nog steeds? Of maak ik mezelf ongelukkig door dingen te denken. Of te denken dat ik ongelukkig ben. Toch heb ik, wat ik ook hoor van mijn naasten, veel meegemaakt en een pittig afgelopen jaar gehad. Mijn ouders waren ongelukkig en gingen scheiden, mijn oma kreeg ineens een herseninfarct en lag 4 dagen levend en uitgedroogd op de grond (wat je levend noemt dan), ze was verlamd geraakt, uitgedroogd, ze kon niet meer praten, de vraag was maar groot of ze ons kon horen en begrijpen, moesten we haar laten gaan of moest ze nog meer vechten om in leven te blijven, wilde ze wel in leven blijven, wilde ze wel door gaan met leven met al de gevolgen van haar herseninfarct, wilden we dat voor haar en voor onszelf wel doen? Zoveel vragen, zoveel gebeurtenissen op 1 moment. Dat was niet eens alles. Daarna ging het uit met mijn vriend, mijn grootste liefde van destijds. Zo onverwachts, weer zoveel vragen en zoveel pijn en verdriet. Toen viel ik 10 kilo af, toen kon ik geen 10 minuten meer lopen en had ik twee weken spierpijn daarvan. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Ik kreeg het Guillain-Barre syndroom. Een bijzondere ziekte. Ik kan niet veel meer, maar tegelijk zoveel. Ik heb veel om te klagen, maar ook weer niet.
Ik vond de opdracht heel erg spannend, maar ben super blij dat ik het gedaan heb. Ik heb de buurman, en het heftige verhaal achter deze man, leren kennen. Verder weten we nu wat we voor elkaar kunnen betekenen.
Ik heb dit beeld gemaakt. Ik ben zelf ontzettend gek op knutselen en heb hier zodra ik het pakket van jullie had gekregen mee begonnen.
De meeste mensen die ik aansprak hadden of geen tijd of geen behoefte om erover te praten.
Bij één iemand had ik wel een gesprek mee. Ik stelde mezelf eerst voor en vertelde welke school ik doe en waarvoor ik dit deed. Toen vroeg ik haar welke behoeftes mensen hebben in het leven.
Ze gaf aan liefde van mensen om zich heen (sociaal contact), liefde voor henzelf (zelfwaardering), veiligheid en zekerheid.
Daarna vroeg ik of ze denkt dat iedereen dat heeft. Haar antwoord daarop was nee, ik denk niet dat iedereen alle vier de behoeftes die ik omschreef heeft. Ik denk wel dat iedereen liefde krijg van iemand in zijn of haar leven, alleen moeten mensen dat dan wel toe laten.
Mijn volgende vraag was; als mensen die behoeftes niet hebben of tegen bepaalde problemen aanlopen, hebben ze dan hulp nodig? Zo ja van wie ?
Ze gaf aan dat dat per persoon anders is en het eraan ligt hoe je ermee om gaat. Sommige hebben wel hulp nodig, sommige minder.
De laatste vraag die ik had gesteld is als mensen hulp nodig hebben van een professional, wat kan zo’n professional dan doen en betekenen?
“Een professional vraagt denk ik eerst wat er gaande is. Een luisterend en misschien een adviserend oor bieden. Dan zoeken ze samen denk ik een oplossing of word dit persoon doorverwezen”, gaf de mevrouw aan.
Ik heb haar bedankt voor haar tijd. Ik vond dit wel eng en gek om te doen.
Ik ben inmiddels wel uitzichtloos door deze tijd.
Ik ben thuis, elke dag, opgesloten lijkt het wel.
Ik zie grijze wolken, kale bomen.
Het ziet er somber uit terwijl ik door het raam kijk.
Ik ben thuis, elke dag, opgesloten lijkt het wel.
Eenzaamheid is wat ik voel.
Het ziet er somber uit terwijl ik door het raam kijk.
Gaat de zon ooit nog schijnen?
Eenzaamheid is wat ik voel.
Laat mij vrij, ik word gek.
Gaat de zon ooit nog schijnen?
Saai kun je het wel degelijk noemen.
Laat mij vrij, ik word gek.
Ik ben toch geen gevangene, ik ben maar een onschuldige tiener.
Saai kun je het wel degelijk noemen.
Mag ik weer leuke dingen doen of is dit nu het leven?
Ik ben toch geen gevangene, ik ben maar een onschuldige tiener.
Ik zie grijze wolken, kale bomen.
Mag ik weer leuke dingen doen of is dit nu het leven?
Ik ben inmiddels wel uitzichtloos door deze tijd.